In POA

In POA zijn betekent voor mij in een ontspannen toestand verkeren, waarin je helemaal je zelf bent, waarin je weer kind bent. Als je in POA bent is het natuurijk dat als je iets wenst, dat dat onbevangen gaat en is het ook natuurlijk dat die wens snel gematerialiseerd wordt.

In de POA-week op Ibiza voelde ik me weer als een kind. De Law of Attraction werkte direct de eerste dag al heel duidelijk.

We hadden de opdracht gekregen om iedere dag anoniem drie cadeautjes te verzinnen of te maken, voor een anoniem iemand, dus zomaar in huis ergens iets moois of leuks neer te leggen of te hangen. Wie dat dan vond mocht het pakken. Het mocht niets kosten. Ik merkte dat ik genoot. Ik ging naar buiten en verzamelde stokjes, bloemetjes, stenen en andere materialen om er cadeautjes van te maken. Ook heb ik wat klei uit de grond genomen om een klein vaasje mee te maken. (Op de foto: een kerstversiering van gevonden materiaal). Ik herinnerde me dat ik toen ik een kind was, altijd alles wat ik vond mee naar huis sleepte. Dat was toen zelfs zó erg, dat mijn moeder eens, toen ik een nieuwe jas kreeg, de zakken van die jas dichtgenaaid wou laten, omdat mijn zakken altijd uitpuilden. Dat vond ze niet zo mooi bij mijn nieuwe jas! Ik was dus gelukkig dat ik dingetjes mocht meeslepen en ik heb me uitgeleefd!

De eerste dag had ik al wat verzameld en ik wilde eigenlijk wel een touwtje vinden vonden om wat bloemetjes bij elkaar te binden. Maar het was tijd voor de coachinggroep. Ieder moest zijn hartewens uitspreken. Nou op dat moment was mijn hartewens een touwtje te vinden en ik sprak die wens dan ook uit. Maar terwijl ik mijn wens uitsprak waaide er een touwtje in mijn gezicht. Het hing aan een lamp die aan het grote bed buiten, waarop we zaten, was bevestigd. Mijn wens was in no time gematerialiseerd! Het was een loos touwtje, het diende aan die lamp nergens voor. Ik heb het afgeknipt en gebruikt.

Een volgende dag was ik bij het ontbijt vergeten een appel mee te nemen en ik had zin in een appel. Ik zou eigenlijk wel een appel willen hebben. Toen ik in de huiskamer kwam lag er een appel op de tafel. Ik veronderstel dat dat een cadeautje van de een of ander was en ik pakte hem. Ik kreeg werkelijk het idee dat ik maar te wensen had en het zou bewaarheid worden!

In het begin van de POA-week kon ik de namen nog niet onthouden. En ik vind namen best moeilijk. Ik moet er altijd mijn best voor doen en dan gaat het wel lukken. Ik vind het een beetje moeilijk om iemand aan te spreken als ik zijn of haar naam niet meet weet. Ik heb een bewondering voor mensen die volkomen overtuigd iemand luid en duidelijk aanspreken met de verkeerde naam. De aangesproken persoon weet dan toch dat hij bedoeld wordt en het maakt verder niet uit. Dat zou ik nou ook wel willen kunnen : Iemand overtuigd en zelfverzekerd met de verkeerde naam aanspreken. Tot mijn eigen groet verbazing heb ik dat zelf twee keer gedaan. Ik noemde Tim Richard en Michel noemde ik Eric, vol overtuiging!

Op de laatste avond wenste ik dat de lichten van het zwembad weer aan zouden staan. Ik weet niet zeker of het echt met mijn wens te maken had en had iemand dat gewoon al zelf bedacht, maar de lichten gingen aan en ik genoot van het zwembad, dat veranderde van turquoise naar groen naar lila en paars, (een kleine kinderwens die toch ook weer uitkwam).

Voor mij is het zaak om mijn POA-gevoel in Amsterdam te blijven houden. Ik heb ervaren dat in POA, mijn kleine, onbevangen wensjes direct gemanifesteerd worden. Ik heb het geloof dat ik het steeds beter zal doen en dat ook grotere wensen uit zullen komen, zolang ik maar mezelf ben, zoals ik was als kind.